Sannleikurinn minn er

Við getum öll sagt eitt og annað þegar við sitjum bakvið tölvuskjá.

Ég hef frá fæðingu haft svokallað tengsl við æðri mátt. Þessi öfl hvað sem þið viljið kalla þau sækjast í mig og ég á móti. Vandamálið er bara að það sækjast í mig gríðalega íll öfl líka sem ég reyni að deyfa og eyða úr lífi mínu.

En með þessum tengslum fylgja gjafir. Innsæi. Eins og ég var 11 ára þegar ég byrjaði að segja "Ég mun deyja fyrir 20 ára aldur". Um leið og það gerðist hætti ég að hlusta í skólum. Gerði það sem ég vildi gera þegar ég vildi gera það. Var rúntandi um á stolnum bíl 14 ára gamall með afsagaða hagglabyssu í bílnum. Þið munið 2003 Desember Bónus ránið. Þar sem tveir frændur notuðu afsagaðar hagglabyssur til að ræna Bónus. Þau skotvopn voru stolin af 20 ára gömlum mér og komið í hendur vinar míns sem kom þeim í hendur þeirra. Eftir það þurfti fólk sem átti ákveðið magn af rifflum og hagglabyssum að kaupa sér skotvopnaskápa. Já, það var mér að kenna. Mér og vinum mínum árið 2003.

Að alast upp í Keflavík lærði maður fljótt að fólk skildi bílskúra eftir opna með hagglabyssur eða riffla og bíl lykklana í bílunum í bílskúrnum. Það var ekkert eðlilegra. Það var meira segja gert í Reykjavík þegar ég var unglingur. Ég var að fara deyja þannig ég ákvað að lifa lífinu eins og ég vildi.

31 Maí 2003 er ég orðinn 19 ára að verða 20 ára eftir 6 mánuði. Ég er þegar kominn með tvo skilorðsbundna dóma á mig og var hættur að trúa þessu. "Ég mun deyja fyrir 20 ára aldur". Það er laugardagskvöld og ég hef engan áhuga á að fara niður í bæ með vinum mínum. Ég er byrjaður að skipuleggja að fara í skóla næsta haust. Klára framhaldsnámið og svo framvegis. Lifa lífinu sem ég tók af mér. Ég sagði yfir tuttugu sinnum nei við að fara niður í bæ með vinum mínum þangað til ég ákvað um miðnætti að fara frekar bara niður í bæ. Ég fór oft með vinum mínum niður í bæ sem unglingur en ég drakk og dópaði ekki. Svo var auðvitað vandamálið að það fór eftir hvaða dyravörður var að vinna hvaða kvöld hvort maður komst inn á ákveðna skemmtistaði eða ekki. En eftir miðnætti er klukkan orðin 01.06.2003. Dagurinn sem ég var stunginn og skorinn fimm hnífstúngur af tvem varnarliðsmönnum með tvo hnífa klukkan akkurat 06:15 að morgni til. Ég lá í götunni blæðandi til dauða alveg sama. Ég sá núna að ég myndi deyja eftir allt og var löngu undirbúinn fyrir það. Vinir mínir í tárum. Fólk að reyna hjálpa mér. Ég bara liggjandi kjurr horfandi í bláa morgun loftið á Hafnarstræti. Bíðandi eftir að deyja. Ég hef sagt þessa sögu svo oft að ég nenni því ekki aftur enda er sú blog færsla ekki um þetta.

Ég hafði rétt fyrir mér. Það voru örlög mín eftir allt að deyja. Nema sama hve mikið af blóði líkami minn missti(Yfir 50% sem er sama sem dauði) dó ég ekki. Missti ekki einusinni meðvitund. Ég mætti á sjúkrahúsið hvítur í framan með bleikar varir og með meðvitund. Hjúkrunarkona spurði "Hvað eigum við að gera við fötin hans?" Örugglega að hugsa um þau sem sönnunargögn. Ég virkilega segi "Klippið þau bara..." Eftir langa aðgerð kemur læknirinn fram og finnur fjölskyldu mína í hópi af grátandi vinum mínum. Læknirinn virkilega sagði við móður mína "Ég er læknir, ég trúi á vísindi. En það sem gerðist með son þinn var yfirnáttúrulegt". Enda missir enginn 50% af blóði og lifir. Hvað þá hefur meðvitund. Þegar þau svæfðu mig vissi ég að ég myndi deyja. En svo vaknaði ég allt í einu. Í öndunarvél. Með drén(túbur) inn um allan líkama minn. Heftaður saman, ekki saumaður. Horfði á fjölskyldu mína horfa á mig grátandi. Ég horfandi á þau hugsandi "Afhverju er ég á lífi?"

Það sem ég er að segja er að ég hef sagt núna í nokkur ár að það er eitthvað að fara gerast í veröldinni. Fyrst kom Covid. Svo nú eru aðrir hlutir í gangi sem viðkoma Kína, Bandaríkin, Bretland og Ástralíu. Ef þú veist ekkert um það er mér alveg sama. Þessi blog færsla er ekki um það. Þessi blog færsla er um að ég veit að eitthvað öflugt er að fara gerast. Þess vegna eru blog færslur mínar að minnka með hverri viku. Ég er að undirbúa mig. Ég er að plana og plotta. Skipuleggja og setja af stað áæltlanir. Ég hef alltaf sagt að "Vesturveröldin mun aldrei falla af því ef eitt Evrópu ríki fellur kemur annað í staðin". Svoleiðis hefur það verið síðustu 5000 ár ef ekki meira. Nema núna er Evrópa orðin svo stór að við náum frá Evrópu inn í Asíu, yfir til Ástralíu, Suður og Norður Ameríku. Þannig ef Evrópa fellur þarf eitthvað ríki að rísa uppúr öskunni í staðin og taka við stýrinu.

Ég ætla undirbúa Ísland til þess að verða það heimsveldi sem ég er alltaf að segja að Ísland eigi að verða. Af því þegar veröld okkar fellur mun Ísland rísa upp og endurbyggja þetta heimsveldi sem er Evrópa.

Ég sagði það í upphafi: Fyrirsögn "Sannleikurinn minn er" og fyrsta línan: "Við getum öll sagt eitt og annað þegar við sitjum bakvið tölvuskjá."
Ég hef virkilega alltaf fengið það sem ég vill þegar ég vill. Það er eins og það séu eitthver gríðalega góð öfl sem gefa mér það ef ég þarf það. Ég get ekki sagt "Ég vill vinna í lottó" og þá detta x milljónir í fangið á mér. En ég fæ alltaf það sem ég vill þegar ég vill til að geta gert það sem ég þarf að gera. En munum, á sama tíma eru gríðalega íll öfl að vinna á móti mér. Höfum við séð þá í formi "Hvít skyrtu" lögreglumenn. Reyna senda mig saklausan í fangelsi. Rannsaka ekki einusinni málið mitt þegar ég var næstum stunginn til dauða. En ég hef ekki áhuga á að dvelja og eða berjast við íll öfl. Af því ég þarf að vinna með góðu öflunum sem fylgja mér og undirbúa Ísland fyrir það sem er að koma af því það er ekki eins og þessir 10 stjórnmálaflokkar munu gera það... Sama hve mikið þið viljið trúa á heil tíu stykki af stjórnmálaflokkum.

En ég mun halda áfram að undirbúa mig og vinna með góða aflinu svo ég geti gert það sem ég þarf fyrir syni og dætur Íslands. Fyrir Evrópu. Af því þegar allt verður svart og "stjórnmálamenn" ykkar eru í felum. Mun ég koma með ljósið í myrkrinu og finna þig og þína. Sama hver þú ert. Sama hver hugmyndafræði þín er. Af því það þarf að sameina okkur ekki skipta okkur í sundur.