Við vorum einusinni öll saklaus ung börn...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég er þarna... Lengst til vinstri. Ég man ekki hvað þetta er kallað. En ég var settur í svona. Þegar ég var einn úti í garði að leika. Þegar ég var úti að ganga með fjölskyldu minni. Þetta er ég, frændi minn Jói og svo lengst til hægri er stóri bróðir minn Sigurður. Eins og þið sjáið er eldri bróðir minn ekki í svona "belti" eða hvað sem þetta er kallað. "ól"? Ég var í þessu í nokkur ár. Afþví hvort sem við vorum úti að ganga eða einn út í garði að leika. Var ég galdramaður í að láta mig "hverfa". Það virkilega mátti ekki taka augun af mér í 10-30 sekondur og ég var horfinn. Ég er þarna fæddur 1983, frændi minn Jói er fæddur 1984 og stóri bróðir minn 1982. Þannig það er ekki mikill munur á aldri á milli okkar. En þið getið ekki ímyndað ykkur hve mikill galdramaður ég var að láta mig hverfa. Ég man ekki afhverju, ég man sama sem ekkert eftir þessu tímabili. Ég man smá eftir að leika út í garði bundinn eins og hundur. Ég hef enga trú á því að þetta hafi haft eitthver neikvæð áhrif á líf mitt þó ég orða þetta eins og "Ég var bundinn eins og hundur". Ég hafði mjög gott af þessu. Afþví eins og ég hef sagt hefur eitthvað afl verið að reyna drepa mig allt mitt líf. Þegar ég "hvarf" var ég að finnast sitjandi á miðjum járnbrautateinum. Leikandi mér, lest að koma. Saga segir að nágranni minn rétt bjargaði mér frá því að hafa orðið að flugu á glugga á bíl. Nema mannvera í smettið á lest. Ég var alltaf að fara á eitthverja svona staði. Ég var alltaf að hverfa. Við erum að tala um að þetta er í Svíþjóð, Þýskalandi og Danmörk. Einusinni hvarf ég meira segja og man vel eftir því. Það var í Trasten hverfinu í bæjarfélaginu Gislaved í Svíþjóð. Ég var að leika mér með bróður mínum. Við vorum í eltingaleik. Ég hljóp og hljóp og hljóp og bróðir minn sagði mér að stoppa. Ekki fara lengra. Ég trúi því að það er erfitt að vera elsti bróðirinn. Þurfa "bera ábyrgð" á yngri systkynum sínum. Þurfa bera ábyrgð á mér. Þar sem ég hætti ekki að hlaupa frá því svæði sem við áttum að vera hjá sneri hann við og hljóp að sækja mömmu. Ég get ekki einusinni ímyndað mér hvernig það var fyrir foreldra mína að ganga í gegnum þetta. Afþví það stoppaði bíll með konu og manni... Já, ég hljóp svo langt að ég var kominn að umferðargötu. Sem sagt frá blokk þar sem engir bílar máttu vera að umferðargötu. Þau spurðu mig eitthvað, ég sem kunni varla Íslensku kunni ekkert í Sænsku. Þannig ég skildi þau ekkert. Þau virkilega tóku mig, settu mig í aftursætið á bílnum sínum... Óku í burtu. Eins og ég sagði, tvö öfl hafa verið að berjast um líf mitt allt mitt líf. Eitt að reyna drepa mig, taka mig úr umferð, láta mig hverfa, vera ekki allt sem ég get verið. Annað að reyna halda mér á lífi. Halda mér í umferð, láta mig vera til, vera allt sem ég get verið og meira. Afþví þau óku mér beint á lögreglustöðina í Gislaved. Skildu mig eftir þar. Ég man lögreglan var rosalega góð við mig. Leyfðu mér að leika mér að ál gardínum eða hvað sem það er kallað. Þú snýrð og þá lokast það. Þú snýrð þá opnast það. Var mjög vinsælt einusinni, virðist vera horfið nú til dags? Allavega er ég ekki að sjá mikið af því. Það kom nefnilega svona skemmtilegt hljóð þegar maður strauk niður gardínurnar sem voru úr áli. Þannig ég lék mér mikið af því. Lögreglan var mjög líklega að vinna í því að athuga hvort einhver vissi hver ég væri. Leita hvort "barn hafi verið týnt". Á meðan var ég bara leika mér á lögreglustöðinni. Ég held ég var þar í um 2-3 tíma, ekki afþví móðir mín var ekki fljót að tilkynna mig til lögregluna. Afþví lögreglan var að tala við móður mína í næsta herbergi. Lögreglan ætlaði ekki að láta móður mína fá mig. Það átti sko að senda mig til "barnavernd". Eins og það hefði verið betra líf... Móðir mín eins og hún sagði mér var auðvitað í tárum. Að reyna fá mig. Lögreglan segjandi nei og nei og nei. Móðir mín ætlaði sko ekki að fara fyrr en hún fengi barnið sitt. Sem hún hefði ekki fengið ef það hefði ekki verið Íslenskur lögreglumaður þarna. Sem var bara gangandi framhjá þegar móðir mín var að tala Íslensku við einhvern. Hann heyrði það og áttaði sig á hvað "vandamálið" væri. Hann talaði við móður mína. Útskýrði fyrir móður minni hvernig það væri að búa í Svíþjóð. Útskýrði svo fyrir hinum lögreglunum að það er menningarmunur á Íslandi og Svíþjóð. Á Íslandi máttu? Mega? börn svona ung leika sér úti. En í Svíþjóð ekki. Þannig það var leyst, ég fékk að fara heim. Já, ég varla kunni að tala þegar ég átti mín fyrstu afskipti við lögreglu. Fyndið ha? Þannig að sjá mig í eitthverri ól á mynd er virkilega ekkert skrítið fyrir mér. Miðað við það sem ég man og það sem móðir mín man. Það var virkilega eins og eitthvað afl væri að stýra huga mínum í að reyna láta mig deyja.

Þessi bíll stoppaði. Þessi bíll fór með mig á lögreglustöðina.
Hvað hefði næsti bíll gert? Ég vill ekki einusinni ímynda mér hvað hefði getað gerst afþví ég hef séð svo mikið af sorglegum heimildarmyndum þar sem "Child Trafficking" er bara eðlilegur hlutur. Hjá læknum, lögfræðingum, sálfræðingum, lögreglumönnum. Þú virkilega veist aldrei hvort nágranni þinn sem þú talar við daglega stundar það að hala niður barnaklámi til að fullnægja sér yfir. Þú veist aldrei hvort að nágranni þinn er að misnota litlu eða litla frænku eða frænda sinn. Hvað var það ekki eitthver maður sem þessi fávita forseti sem ég veit ekki einusinni nafnið á náðaði á Íslandi? Háskólakennari? Hvað var hann? Man ekki, var allavega barnaníðingur og náðaður af forsetanum sem þið berið svo mikla virðingu fyrir. Þannig þið hafið ekki einusinni hugmynd um hvort að forseti Íslands sé í hópi barnaníðinga. Það hefði getað verið "næsti" bíllinn sem kæmi. Sem myndi taka mig, setja mig inn í bíl. Aka í burtu og ég væri ekki hérna núna.

Sama hve mikið hefur verið reynt að vernda mig. Virðast þessir íllu djöflar þessi íllu öfl alltaf að ná að komast "inn". Framhjá öllum þessum yfirnáttúrulegu verndar englum. Eins og ég segi, "Það er heill her af englum sem vernda mig". En það virðist ekki vera nóg, því það virðist vera heill her af djöflum að reyna enda mig.

Það er eins og ég eigi að ganga leið í lífinu og um leið og lífið gengur mér í hag þá "boom". Kemur eitthvað og rústar því öllu. Ég er orðinn 37 ára. Ég er farinn að spyrja sjálfan mig hef ég tíman í lífinu til að gera það sem ég á að gera eða á ég bara gefast upp? Mér finnst eins og ég eigi að byggja heilt heimsveldi. Ef við værum lifandi fyrir 1000 árum skal ég lofa ykkur því að ég væri búinn að því. Ef við endurfæðumst aftur og aftur skal ég lofa ykkur því að það eru heill hellingur af heimsveldum í sögu okkar byggð upp af mér. En ég er ekki einhver sækó klikkhaus með ranghugmyndir og er ekki að fara segja að ég hef lifað sem Alexander the Great og eða Genghis Khan eða aðrir af þeim. Heili minn er ekki það geðveikur. Ég er bara að segja að ef við værum ekki að lifa á þessu tímabili þá væri ég búinn að byggja upp heimsveldi. Ég veit það afþví ég veit hvað ég get gert.

En hvað get ég gert sem 37 ára gamall maður í þessu stupid nútíma samfélagi? Skipulagt valdarán á Íslandi? Já, það væri mjög auðvelt. Ég get fengið fólk og skotvopn til Íslands til að hjálpa mér að taka yfir Ísland. En hvað gerist þá? NATO, Bandaríkin, Bretland, Danmörk, Noregur, Svíþjóð? Ísland myndi missa alla samninga sína, detta úr öllum samböndum. Það yrði bara horft á mig sem einræðisherra. Fake news segjandi eitt á meðan ég væri segjandi að ég væri að bjarga Íslandi frá spilltu fólki. Veröldin myndi alveg örugglega taka mark á mér er það ekki? Þannig valdarán er ekki inn í myndinni. Þó ég virkilega viti 100% hvernig það er hægt. Það eru bara afleiðingarnar sem þarf að hafa áhyggjur af. Ísland... Ég yrði skotinn eða sprengdur af eitthverju CIA drón og landið yrði aftur sama rusl samfélagið og það var.

Ég veit hvað á að gerast. En mér finnst bara eins og tíminn sé að renna út fyrir það að gerast. Þið áttuð að sjá mig sem 19 ára ungling. Hraustur, greindur, yfir 100 vini. Í alvöru, yfir 100 vini. Gríðalega hraustur. Var á leiðinni í skólan aftur afþví ég var búinn að ákveða ákveðna reglu... Að þegar grunnskólinn myndi enda myndi ég leyfa mér að lifa lífinu aðeins áður en ég myndi fara í æðra nám. Ég var virkilega að fara í mína fyrstu önn í framhaldsnám haustið 2003. Hvað gerist í byrjun sumars 2003? Fimm hnífstungur. Stunginn, skorinn, næstum drepinn. Auðvitað breyttist allt eftir það. Fkn djöflarnir náðu mér.

Svo er spurningin, núna á næsta ári. Þegar ég er kominn aftur þangað sem ég er að fara. Hvað mun gerast? Mun eitthvað gerast aftur? Mun eitthvað rífa mig niður í fkn ræsið og neyða mig til að byrja aftur að klífa upp. Eins og var gert 2012 þegar lífið var svo fullkomið. 2003 lífið var fullkomið. 2012 lífið var fullkomið. 2021 lífið virðist ætla verða fullkomið. Sjáiði mynstrið? 3, 2, 1... 9 ára fresti koma þessi hyski. Akkurat þegar ég er búinn að eyða 9 árum í að vinna mig upp. Þá koma þau aftur og rífa mig niður. Ég sver það 2021 á eftir að verða besta ár mitt í, já 9 ár. 2021 mun vera árið sem ég mun koma aftur þúsund sinnum öflugri, þúsund sinnum betri, þúsund sinnum tilbúnari til þess að gera það sem veröldin þarf mig fyrir. Ég var virkilega bara að fatta núna að þessi tímalína virðist passa saman. Ég vissi að á næsta ári væri ég aftur ég. Betri útgáfa af mér. En samkvæmt tölunum sýnir það að djöflarnir munu ekki leyfa því að gerast. Nú þegar ég veit það verð ég virkilega að passa mig á næsta ári. Útvega mér skothelt vesti, vopn til að verja mig. Er það ekki fullkomið? Að virkilega hlusta á það bull? Virkilega rústa öllu fyrir sjálfum mér? Nei, ég er ekki að fara útvega mér skothelt vesti og eða 45.cal skammbyssu á næsta ári. Glock 21 með Drum magazine. Væri eins og Thompson Submachine gun. Spreyjandi endalaust af 45.cal skotum. Það væri bara að bjóða upp á vesen. En nú þar sem ég veit og sé mynstrið. Að á næsta ári mun líf mitt vera betra en nokkru sinni fyrr. Mun ég vera extra varkár. Extra löglegur. Afþví á næsta ári byrjar það sem átti að byrja 2003. Ekkert mun hafa áhrif á það.

Takk fyrir.
Kveðja.
Einar Haukur Sigurjónsson.

Það er ekki séns að það byrji 2030. Niðurtalningin er búin. 200(3). 201(2). 202(1). Við förum ekki af stað á núlli. Næsta ár mun vera mitt besta ár á ævi minni. Allt mun breytast í lífi mínu. Spennandi tímar framundan! Þið munuð sjá.